५०० नी १००० एकमेकांना भेटले,
भावनावश होऊन कंठ त्यांचे दाटले.
शेवटची रात्र म्हणून बार मधी बसले,
। गम मधी रमचे पेग वर ढोसले.
‘आजवर आपल्यासाठी किती झाला राडा,
कुनी बनला गाढव नी कुनी झाला घोडा,
चवथ्या पेगला १०००ला सुचली कविता
५०० बी आता नॉस्टॅल्जिक झाला हुता…
‘अरे माझ्या वरनं हित्तंच दोन मित्रांचं तुटलं,
म्हाताऱ्या आयेला मारून पोरानंच घर लुटलं’
गप्पांमधी कवा १२ वाजून गेले कळलं न्हाई…
बार बंद झाला तरी कुनी हेंच्याकडं वळलं न्हाई.
झाडूच्या एका फर्राट्यात पोऱ्यानं तेनला उडिवलं…
लाचार व्हनाय वेटरनं टीश्यू पेपरवानी तुडिवलं…
कचरा पेटीत जाता जाता दोघास्नी एकच उमगलं…
‘फुका माज केला, आपन हतो फकस्त कागद,
कुना वरच्याचा सही मूळ झालो व्हतो नगद!’
–राजेश चंद्रकांत देशपांडे
चित्र : रोहन पोरे